پیرگوشی: از دانش کنونی تا چشم اندازهای آینده ی درمان

کاهش شنوایی حسی- عصبی پیش رونده در طی افزایش سن، پیرگوشی نامیده می شود. پیرگوشی، یکی از شایع ترین بیماری های مزمن کهن سالی است. این بیماری، به دلیل پیشرفت آرام و شیوع بالا، اغلب ناچیز شمرده می شود. همراهی عوامل محیطی با ژن های مستعد کننده از طریق آسیب به سلول های ناحیه ی حلزون گوش، مسؤول ایجاد این بیماری هستند. این سلول ها، توانایی بازسازی را از دست داده اند. در نتیجه، پیرگوشی غیر قابل برگشت است و درمانی ندارد. پیرگوشی، به مرور بر روی ارتباطات افراد تأثیر می گذارد و ثمره ی آن وابستگی، انزوا، ناامیدی و در نهایت کاهش کیفیت زندگی فرد بیمار و اطرافیانش خواهد بود. این اختلال، بار اجتماعی- اقتصادی زیادی را بر سلامت عمومی دارد. تمرکز بر رویکردهای زیست پزشکی جدید از قبیل سلول و ژن درمانی و پزشکی بازساختی، امیدهای جدیدی را برای درمان این بیماری ایجاد کرده است. به دلیل روند رو به رشد جمعیت پیر، شیوع پیرگوشی نیز رو به افزایش است. از این رو، هم اکنون باید به فکر تصمیم گیری برای مواجهه با این امر بود. این تنها راه برای افزایش کیفیت زندگی جمعیت کهن سال آینده است که منجر به صرفه جویی اقتصادی و ارتقای سلامت گوش نیز می شود. در این مقاله، با هدف پررنگ کردن اهمیت بیماری و نشان دادن نیاز برای انجام تحقیقات منسجم بر روی مکانیسم های درون سلولی ایجاد بیماری، به منظورتشخیص به موقع، مداخله ی مؤثر و درمان بیماری، به جنبه های مختلف بیماری از علل ایجاد آن تا چشم اندازهای درمانی پرداخته می شود.